نمادانگاری در منظومه های عطّار

عطّار، شاعر و عارف بزرگ قرن ششم، صاحب چند مثنوی ارزشمند عرفانی است. او منظومه هایش رابرای خواص نسروده و به هنر نیاراسته، بلکه داستانهایش را به رمز و هدفی آراسته است که وی را در ردیف شاعران سمبولیست قرار می دهد. شاعر عارف رمزی را در پایه و اصل داستانهایش نهاده واز بازیگران صحنه ها به عنوان رمز و نماد بهره برده است که حالات و حرکاتش بیانگر اصل و رمز اوست. این نوشته به اختصار در پی بررسی جنبه های رمزی و عرفانی هفت وادی شهر عشق منطق الطّیر ومثنوی های دیگر عطّار است و اینکه نمادهای به کار رفته در این مثنوی ها جنبه عرفانی و اجتماعی دارند و جنبه های عرفانی آن پررنگ تر از جنبه های دیگر است.